Dokładnie dwa miesiące temu zostały ponownie otwarte nasze kościoły, w tym nasz Miłosierdzia Bożego. Nie było to, i wciąż nie jest pełne i zupełne otwarcie. Musimy zmagać się z ograniczeniami, pewnymi restrykcjami, które nie raz bywają uciążliwe. Zapisy, rejestracja, przydzielone miejsce, ciągła dezynfekcja – to wszystko ukazuje nam, że w ciąż daleko nam do tego, co było. Przyznam się, że zaczyna to być męczące, a nawet czasami nie znośne. Tym bardziej, że prognozy nie napawają optymizmem. Mówi się, że może być jeszcze gorzej, oby tylko nie zamknięto ponownie kościoła.

Komunia na rękę, brak możliwości uwielbienia Pana dla niejednego wierzącego jest ogromnym trudem. Rozumiem tych, którzy się wzbra- niają. Nie kategoryzuję ludzi, którzy wyrażają niepokój, dla których Ciało i Krew Chrystusa winno być przyjmowane tylko doustnie. Wierzę, że nie rodzi się to z buntu wobec restrykcji, ale z głębokiej miłości i szacunku do Sakramentu.

Jednakże na razie musimy stawić temu czoła. To, za co Bogu dzięku- ję, to możliwość wspólnego celebrowania Eucharystii. Dziękuję parafialnym stewardom, którzy pomagają w tej całej pandemicznej rzeczywistości. Dziękuję Wam, że wróciliście, że Jesteście.

Przez ostatnie dwa miesiące, średnia liczba uczestników Mszy św. oscyluje między 420 a 450 osób. Jest to mniej więcej 40% wiernych, którzy uczestniczyli we Mszy św. przed zamknięciem kościoła. Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę okres wakacyjny oraz fakt, że wiele rodzin wyjechało.

Pytanie jest inne: ile osób nie wróciło, ile tysięcy Polaków w ogóle nie chodzi do kościoła? Przed Nami dużo pracy.